Vienres, 13 de setiembre de 2013 Braña La Capiella - Mayáu Torres - Peña La Capiella - Colláu Valverde - Picu Valverde (Torre Chus Santos Novo) - Colláu Valverde - Picu Torres - Mayáu Torres - Braña La Capiella.
" Los errores tienen el so valor, anque namás en dalguna ocasión. Non tol mundu que viaxa a la India afaya América". Erich Kästner
Nun pudía pidir nada más pa qu'esta escursión fuera prestosa abondo: montes guapos, vistes fantástiques, nenguna pista pela qu'andar, día maraviyosu,....
Neses condiciones entamé'l percorríu. La mio intención yera subir al Torres y volver enseguidina pa poder ver na tele'l final d'etapa del Narancu. (Amás de patiar y retratar préstenme munches otres coses).
Como tantes veces faigo nun tardé en camudar el plan. Subir a la peña La Capiella y al picu Valverde podía ser un complementu perguapu del paséu y tenía tiempu abondo.
Dende'l mayáu Torres dirixíme a la manzorga pa subir al primer picu. Paicióme que'l camín más amañosu yera una canal yerbosa y mui pindia qu'atopé al primer vistazu. Foi la primera equivocación. El camín ye más cuestu de lo que pensaba y a vegaes tuvi qu'usar les manes. Y, ¿cuantayá que me diría que nun diba más a montes onde tuviera qu'utilizar les manes? Pero nun acabo conseguilo. Por si fuera poco acabé nun desbentíu que nun yera'l cume y con nun poco trabayu baxé gran parte la canal hasta que vi otra pela qu'entamé a subir y creo que llegué a la cima. Al menos paicióme la parte más alta (1942m) y hai un montón de piedres a modu finxu.
Nun paré un res y nel pie'l picu volví a faceme la promesa de lo de les manes. Empecé a caminar per un senderu bien marcáu que con direición oeste va pela falda'l Torres al colláu Valverde. Esti camín y la subida al Valverde nun tien nenguna dificultá. Amás esti monte de 1960 metros tien unes vistes casi tan guapes como'l Torres.
Dempués de relaxame un bon cachu y comer daqué baxé al colláu pa subir al principal oxetivu del día. Per esta cara, la oeste, nun tien denguna dificultá. Yá cerca la cume paezme que pasando a la cara norte facilita l'ascensu a la cume.
Pémeque nunca tuvi tantu tiempu nuna cima. Cerca dos hores. La bona temperatura, les vistes, nun sé,... nun apetecía baxar. Decidí que vería'l final d'etapa pel camín y tomélo con calma.
Nun acabaren los contratiempos. Fixi la baxada pel llau contrariu, l'este. Y, o lo fixi mal o ye así pero, el casu ye que otra vez tuvi qu'usar les manes y facer destrepes a los que yá nun taba avezáu y amás paezme que nun son apropiaos pa les mios condiciones físiques...
De toes maneres y a pesar de los pilancos, como casi siempre que voi al monte, pasélo bien.
" Los errores tienen el so valor, anque namás en dalguna ocasión. Non tol mundu que viaxa a la India afaya América". Erich Kästner
Nun pudía pidir nada más pa qu'esta escursión fuera prestosa abondo: montes guapos, vistes fantástiques, nenguna pista pela qu'andar, día maraviyosu,....
Neses condiciones entamé'l percorríu. La mio intención yera subir al Torres y volver enseguidina pa poder ver na tele'l final d'etapa del Narancu. (Amás de patiar y retratar préstenme munches otres coses).
Como tantes veces faigo nun tardé en camudar el plan. Subir a la peña La Capiella y al picu Valverde podía ser un complementu perguapu del paséu y tenía tiempu abondo.
Dende'l mayáu Torres dirixíme a la manzorga pa subir al primer picu. Paicióme que'l camín más amañosu yera una canal yerbosa y mui pindia qu'atopé al primer vistazu. Foi la primera equivocación. El camín ye más cuestu de lo que pensaba y a vegaes tuvi qu'usar les manes. Y, ¿cuantayá que me diría que nun diba más a montes onde tuviera qu'utilizar les manes? Pero nun acabo conseguilo. Por si fuera poco acabé nun desbentíu que nun yera'l cume y con nun poco trabayu baxé gran parte la canal hasta que vi otra pela qu'entamé a subir y creo que llegué a la cima. Al menos paicióme la parte más alta (1942m) y hai un montón de piedres a modu finxu.
Nun paré un res y nel pie'l picu volví a faceme la promesa de lo de les manes. Empecé a caminar per un senderu bien marcáu que con direición oeste va pela falda'l Torres al colláu Valverde. Esti camín y la subida al Valverde nun tien nenguna dificultá. Amás esti monte de 1960 metros tien unes vistes casi tan guapes como'l Torres.
Dempués de relaxame un bon cachu y comer daqué baxé al colláu pa subir al principal oxetivu del día. Per esta cara, la oeste, nun tien denguna dificultá. Yá cerca la cume paezme que pasando a la cara norte facilita l'ascensu a la cume.
Pémeque nunca tuvi tantu tiempu nuna cima. Cerca dos hores. La bona temperatura, les vistes, nun sé,... nun apetecía baxar. Decidí que vería'l final d'etapa pel camín y tomélo con calma.
Nun acabaren los contratiempos. Fixi la baxada pel llau contrariu, l'este. Y, o lo fixi mal o ye así pero, el casu ye que otra vez tuvi qu'usar les manes y facer destrepes a los que yá nun taba avezáu y amás paezme que nun son apropiaos pa les mios condiciones físiques...
De toes maneres y a pesar de los pilancos, como casi siempre que voi al monte, pasélo bien.
Hola Arturo, guapa ruta y precioses fotos. Esta no la conozco, pero tengo gana de facela, y mas ahora después de ver les semeyes. Un abrazu.
ResponderEliminar